Op een zondagmiddag medio maart 2011 is er een kleine reünie in het clubhuis van de tennisvereniging Sleen. Zes van de zeven oprichters van de vereniging zijn, op uitnodiging van de huidige voorzitter, samengekomen. TV Sleen bestaat dertig jaar en die gelegenheid wordt aangegrepen om stil te staan bij hoe het allemaal begonnen is. In een sfeer die direct vertrouwd en ongedwongen is, wordt teruggeblikt op de tijd van toen. Er wordt veel verteld, veel gelachen, elkaar aangevuld. Uiteindelijk wordt alles wat rondom de oprichting van de vereniging heeft gespeeld, duidelijk. 
Het allereerste begin
Oud-voorzitter Jan Rutgers neemt als eerste het woord. Hij vertelt over de eerste actie om tot een tennisvereniging te komen, in 1977. Samen met enkele gelijkgestemden (Bert Bartelds, Janny Stolk en Karin van der Velde) nam hij het initiatief om een enquête te houden onder de inwoners van Sleen en directe omgeving, om de behoefte aan een eigen tennisvereniging te peilen. Tennisliefhebbers moesten in die tijd uitwijken naar Emmen, Veenoord of Oosterhesselen. Na een gesprek met de gemeente ging er een brief uit, waarin werd verzocht te reageren als men de intentie had lid te worden van een nog op te richten tennisvereniging in Sleen. Het resultaat was verrassend: 212 belangstellenden gaven aan belangstelling te hebben voor tennis in dit dorp. Die uitkomst werd bij de gemeente neergelegd. Vandaar werd een aanvraag bij Gedeputeerde Staten gedaan, waar het voorstel onderaan de stapel kwam en bleef. Dit duurde enkele jaren, het plan verwaterde. Tot... eind 1979 Marijke de Jong-van Wettum in deze buurt kwam wonen. Kort na haar verhuizing klopte zij bij de gemeente aan met de vraag "waarom is hier geen tennisvereniging". Dat deed herinneren aan de inventarisatie van 1977. Marijke kreeg de stapels enqûetes en het adres van Jan Rutgers mee. Met die stapels onder de arm stond ze bij Jan op de stoep. Er werd besloten om de mensen van toen opnieuw te benaderen.
Terwijl Marijke zich druk maakte met de brieven, nam Jan het initiatief om een groep enthousiaste mensen bij elkaar te zoeken. Henk Karsten voor Noord-Sleen; Gerrit Meijer, omdat hij bij de bank werkte; Rein van der Kaap, als technische man; Hans Snijders met politiek inzicht en Janny Stolk voor jeugdzaken. Uiteindelijk zouden deze personen het oprichtingsbestuur gaan vormen, met Jan als voorzitter, Gerrit Meijer als penningmeester en Marijke als secretaris.
Van een vereniging zonder banen naar aanleg en bekostiging. Op de nieuwe oproep kwamen heel snel reacties, in het voorjaar van 1980 was de club bij elkaar. "We hadden eerder de club dan de banen" De opdracht van de gemeente luidde, dat er voordat verdere actie kon worden ondernomen, er eerst een vereniging moest zijn. Dat resulteerde in een oprichtingsvergadering op 19 mei 1980. Er werd aan alle adspirant leden een bijdrage gevraagd van één gulden. Voor een gulden werden ruim 200 mensen lid, waaronder 80 jeugdleden.
Jan als hij vertelt over de volgende stap naar de gemeente: "We hebben een vereniging, we willen nu verder. Er moeten banen komen en we weten ook al een plek". Voorkeur had de plaats waar nu de brandweerkazerne staat, bij de oude voetbalvelden. Dat plan ging niet door, omdat de gemeente de huidige locatie op het oog had. "Want dan hebben we alles bij elkaar"
Op de plaats van de huidige voetbalvelden zou gedraineerd worden. Toen hebben we gevraagd: Er wordt hier toch gedraineerd, dan kun je ook wel een stukje verder. De burgermeester was toen voor! De heer Siderius heeft de club enorm gesteund. Hij besloot, nog zonder toestemming van de Raad, dat ook de plek van de toekomstige tennisbanen gedraineerd mocht worden. Dat heeft hem bijna de kop gekost, aldus Jan.
Toen de Raad ook akkoord was, konden verdere plannen worden gemaakt: Over de aanleg van de banen, de waterleiding er heen, het hek om de banen en natuurlijk de kantine. Uiteindelijk werd gekozn voor Kriesen BV, aanzienlijk goedkoper dan de aannemer die de gemeente voorstelde. De grond was en bleef van de gemeente, terwijl de banen aangelegd en bekostigd zouden worden door de vereniging. "Financieel was het een grote gok. We hadden geen enekele zekerheid. De gemeente heeft allee het grondwerk gedaan en in wezen geen cent betaald. Drainage en zandbed, dat was het". De vereniging heeft 80.000 gulden geleend en 10.000 gulden extra krediet gekregen bij de bank, een uniek concept. Nergen elders in het land is een tennisvereniging op deze manier gestart.
Toe de banen in aanleg waren werd aan de leden opnieuw een kleine bijdrage gevraagd. Fl 2,50 voor de senioren en fl. 1,50 voor de jeugd. Toen het tennis echt van start ging, werd gekozen voor een lage contributie, zodat het lidmaatschap laagdrempelig zou zijn. Acht gulden per maand voor senioren en vier gulden voor de junioren. Acceptgiro's werden met de hand geschreven en thuisbezorgd. Er werd zoveel mogelijk zelf gedaan en er werden zo weinig mogelijk kosten gemaakt. Boodschappen werden altijd in het dorp gedaan, de kantine opbrengst was voor de club en de schoonmaak bleef in eigen hand. Er kwam enig sponsorgeld van de Rabo-bank en de middenstand matste ons.
Start van het eerste tennisseizoen en clubhuis 27 februari 1981 is een gedenkwaardige datum, die nu dertig jaar achter ons ligt. Op die dag werd bij de notaris de akte getekend die "Tennisvereniging Sleen" bestaansrecht gaf. Er werd bewust gekozen voor "vereniging" dat klonk minder elitair dan club. 275 leden , waarvan 80 jeugdleden. Vier banen, zonder minibaan en oefenmuur, maar met water en zonder licht. Een illegaal gestalde caravan, "een pipo-wagen", deed dienst als kantine. Daar werd alles in gedaan, koffie gezet, bier gedronken. Vergaderen gebeurde bij iemand thuis. Na de caravan volgde een schuurtje die op zijn buurt, na verloop van tijd, weer werd ingeruild voor een schoolgebouw uit Nieuw Buinen. Er werd een deal gemaakt met bouwbedrijf Buursema uit Erm, die zou afbreken en opbouwen. Er ontstond bijna een bestuurscrisis, toe bij aflevering bleek dat de afgesproken prijs exclusief BTW was en daar was geen rekening meegehouden. Er ontstond ook discussie over het al dan niet aanleggen van een terras. Rein was voor het aanleggen van een verhoogd terras. Hans Snijders niet, vanwege de kosten. Achteraf is Hans blij dat het terras toch is aangelegd. Hij vind het schitterend dat dit tarras hoger ligt dan de banen. De naam van het clubhuis Jongbloed komt Hans Snijders ook toe. De naam staat voor het jonge bloed van de vereniging die aan de Jongbloedsvaart ligt. Ook is het een symbool voor de jeugd die de toekomst heeft.
Met de komst van het schoolgebouw werd het nodig om ook elektriciteit aan te leggen. Er moest een kabel komen vanaf de Ter Borchstraat. Een heel karwei en een hoop gedoe: Het spitwerk en het krijgenvan goedkeuring voor de gebruikte kabel. Na wat aanpassingen en tactische communicatie door Hans werd de goedkeuring toch verkregen. Het mooie van het verhaal is, dat de stroom is aangelegd rekening houdende met de verlichting in de toekomst.
Op 30 april 1984, na het plaatsen van het schoolgebouw en de naamgeving vond er een officiële opening plaats door burgemeester Siderius. De vereniging telde inmiddels zo'n 300 leden.
Groundsman
In het gesprek komt het vanzelf op Theo van der Aa, naar wie inmiddels het laantje dat naar de banen leidt is vernoemd. "Die is er vanaf het begin bij" In de notulen van de oprichtingsvergadering is te lezen. "De heer Rutgers vraagt de vergadering uit te zien naar iemand, die als groundsman dienst kan en wil doen". Die persoon werd gevonden in Theao die eerder actief was binnen de voetbalvereniging. Theoa had altijd de muziek aan. Je kon hem tot in de Ter Borchstraat horen. Iedereen is het er over eens, dat de banen altijd Theo z'n lust en z'n leven zijn geweest. Hij nam zijn werd zo serieus, dat hij zelfs bij de opening van het park de netten naar beneden had gedraaid, omdat hij de banen te zacht vond. Men geeft unaniem toe, dat dankzij Theo de orginele banen zo lang zijn meegegaan.
Activiteiten en lessen
Direct na de start van de vereniging werd met van alles begonnen: Toernooien, Ladies Day, (ladder)competitie, Clubkampioenschappen. Het tennis moest in het dorp nog beklijven. Verkeerde kleding, foute schoenen, verkeerde techniek. Sinds de oprichting was er een flink aantal trainers, waarvan de meesten kortdurend. Een uitzondering daarop was Hans Picek. Eén van de aanwezigen noemt hem een moordkerel. Hans is bij de TV Sleen gekomenvia sportdaer Drenthe, van waaruit gesubsidieerd werd. Dat maakte lessen in de wintermaanden ook mogelijk. Ook toe4n al in de hal in Oosterhesselen. Hans was stevig, had discipline. Het bezwaar van de sebioren was, dat ze voordat ze gingen lessen moesten hardlopen om de banen heen. In het bestuur werd destijds bewust de keuze gemaakt voor recreatief tennis, niet prestatiegericht. Als iemand hoger wil spelen, moet hij naar Emmen toe.
Terugblik na 30 jaar
Jan vat samen dat de vereniging vooruit gegaan is. Hij benadrukt, dat het voor elk bestuur "verdomd moeilijk is om een club draaiende te houden op vrijwilligers". "Als de vrijwillgers er niet meer zijn, kun je wel stoppen". Het is alleen jammer dat als ik zo rond kijk dat er bijna niets meer is van wat er toen is neergelegd. Een ander:"Moet je nou die telapparaten zien, als die blokjes waren toch leuk? Die sjoelschijven. Die zijn vorig jaar vervangen. Die waren zo geweldig" Op de vraag of het telsysteem zelf gemaakt was, wordt uit een verrehoek gebromd (dat komt door de snor)Dat kan er maar één die dat gemaakt heeft, Ook de banken hier hè, die zware banken, die zijn ook van Rein, die dikke banken, die bielzen en "ik praat het minste maar heb het meeste gedaan" Jan: "Zo ging het toen ook al hoor. Wat een lol hebben we gehad. Dat loopt gewoon door elkaar heen in het bestuur. Je hebt wel het idee hoe het er aan toe ging. Er moest ook wel eens met de vuist op tafel worden geslagen als het weer eens over politiek ging. "Nou is het afgelopen, na de vergadering gaan jullie maar verder1" Er schint nog een voorzittershamer te zijn, gemaakt van een stuk tennisracket. Ook gemaakt door Rein.
"Het allereerste bestuur is toch een andersoortig bestuur dan nu, we hebben een speciale band met elkaar gekregen" De oprichtingstijd is door alle aanwezigen ervaren als een intensieve, ook wel zware en spannende maar schitterende tijd, waar veel van geleerd is en die niemand heeft willen missen. Het oprichtingsbestuur heeft het dik vier jaar volgehouden met elkaar. Hans vat samen: "We hebben zo geredeneerd - we hebben de oprichting gehad, de opbouwfase, nu komt de continuiteit en nu doen wij een stapje terug" en Jan besluitmet de mooie woorden: "Laat ik het zo formuleren: Ik was blij met dit "zooitje" bestuur. Ik ben er nog steeds trots op dat dit hele "zootje" ze gewerkt heeft en dat deze club er nu nog steeds staat. Daar ben ik gewoon nog een beetje trots op. En daar sluit iedereen zich bij aan.
